Ama işin aslını söylemek gerekirse, o kadar da zor olmadı alışmak buralara. 

Her şey yeniydi ve güzeldi aynı zamanda.

Belli bir süre çalıştıktan sonra, bir akrabamın aracılığıyla, Koblenz‘e geldim ve burada çalışmaya başladım. 

İşim oldukça iyiydi, kısa sürede Türkiye‘den gelen işçilerle iyi bir ilişki kurdum ve hiç yabancılık çekmedim dersem yeridir.

Eşim de çalışmaya başladı, belli bir zaman sonra.

İki kişi çalışınca, iyi de kazanmaya başlamıstık. Kazandıklarımız ile Türkiye‘de bir şeyler almaya çalıştık, kendimize göre yaşlılık için hazırlık yapıyorduk sözde.

Yapıyorduk yapmasına da, bazen işler istendiği gibi olmuyor, sen ne kadar istesen de. 

Eşim çok çalışkan ve çocuklarına oldukça düşkün bir anneydi. Fedakarlık denilen şey neyse, işte onun hepsini, hem benim için hem de çocuklarımız için fazlasıyla yapıyordu. 

Bizi hayata bağlayan, yaşamımızı düzene sokan kişiydi eşim.

Ağır bir hastalık sonrası kaybettik kendisini. Çok acı çekerek ayrılmıştı aramızdan.

Boşluğa düşmek denilen şeyin ne olduğunu o zaman anladım. Konuşacak, dertleşecek, toparlayacak olan insanın olmamasıydı boşluğa düşmek.

İnsanın düştüğü boşluktan çıkabilmesi de kolay olmuyor elbet.

Kendi iç dünyamla, dertlerimle, yalnızlığımla, çocuklarımdan çok uzak, baş başa kalmıştım.

Zor bir yüktü benim için.

Ama böyle işte, bir şekilde yaşayıp gidiyor insan derler ya, eğer buna yaşamak denirse. Doğru, yiyip içiyorum, çarşıya çıkıyorum, kahvede oturuyorum ama yaşamıyorum aslında.

Benimle ilgilenen komşularım yok değil, var elbet. Soran, yemek getiren, sağlığımla ilgilenen. Bir nebze iyi geliyor insana, ama içine düştüğüm boşluğu dolduramıyor hiç biri. Evimin kaloriferi bozuk, bir komşum elektrikli ısıtıcı getiriyor, soğuklarda iyi geldi.

Bu sene kış da oldukça zor geçti Almanya‘da. Bizim oralara benzettim biraz buranın kışını. Yozgat‘ın kışı hep çetin geçerdi.

Çetindi ama güzeldi, yol yoktu ama sıcak evler vardı, mal-mülk de yoktu ama birbirini soran insanlar vardı, doğru dürüst okul yüzü de görmedik ama değer verirdik birbirimize. 

Zor şartlar insanların, ailenin bir birleriyle kenetlenmesini de sağlıyordu bir şekilde.

Ben iyi değilim aslında. Üşüyorum, çok üşüyorum, her yanım sızlıyor. Üşümemle birlikte ağrılarım daha da artıyor.

Ufak ve güzel bir lokanta da yemek yerken, beni yıllardır tanıyan ve destek veren birine rahatsızlığımı anlatmak zorunda kalıyorum ve onun zorlamasıyla hemen hastaneye gidiyorum.

Yıllarca önce kaybetiğim eşimin tedavi gördüğü hastanedeyim. Boşluğa düştügüm yer, yalnız kaldığım yer.

Kendimi bir daha bulamadığım yer.

Doktorlar ilgileniyorlar. Genç bir akrabam yardımcı oluyor. Bir şeyler anlatıyorlar birbirlerine, ben ise onları dinlemiyorum bile.

Ben üşüyorum.

Genç akrabam, “vücudunun bir yerinde bir leke görmüşler“ diyor, “araştıracaklarmış“ diyor, konuşuyor anlatmaya çalışıyor.

Bense daha çok üşüyorum ve yorganın altına giriyorum hemen.

Bilmiyorum kaç gündür burdayım. Kızım Türkiye’den arıyor. Yanıma gelenlerin sayısı da artıyor birden bire. Ben eşimi özlemişim hem de çok. 

Yıllardır görmediğim oğlum düşüyor aklıma.

Doktorlar tekrar yanımdalar.

Türkiye`ye dönmek isteyip istemediğimi soruyorlar sürekli. Kızım da “gel baba” diyor, “gel”.

Bense ne yapacağımı bilemiyorum ki. 

Eşimi kaybettiğim gün geliyor gözümün önüne.

Kalabalıktık oldukça, ağlayanlar, ağıt yakanlar.

Bense yalnızım, yanıbaşımda ağlayanım bile yok. 

Ama içine düştüğüm boşluktan çıkmanın verdiği huzur ile, eşimin yanına gidiyorum sessizce.

Sağlıcakla kalın, hakkınızı helal edin.

Not:

Nisan 2013`de kaybettiğimiz birinci kuşaktan bir “misafir işçinin“ anısına.

Anısına güzel bir Yozgat türküsü…

Bir çift turna gördüm durur dallarda

Seversen mevlayı kalma yollarda

Sizi bekleyen var bizim ellerde

Doğru bizim ele gidin turnalar

Turnam dertli öttün yaremi deştin

El vurdun yaremin başını açtın

Eşinden mi ayrıldın yolun mu şaştın

Doğru bizim ele gidin turnalar

Fazla gitmen bizim ele varınca

Selam söylen eşe dosta turnalar

Sağ selamet menziline varınca

Benden yare selam edin turnalar

(İbrahim BAKIR)