Aslında hepimiz dedemin yaptığı gibi, bir ʂekilde her adımımızı dikkatli atmaya ҫalıʂarak yol almaya ҫalıʂmıyor muyuz! Birinci kuşak misafir işҫilerin yaşamlarına baktığımızda da bu dikkatli ve güvenli yaklaşımı ҫok net görmekteyiz. Bu gün artık emekli olmuş ya da aramızda olmayan bir ҫok insan iҫin güvenli yaşam daha fazla ҫalıʂarak maddi birikim anlamı taşımıştır. Bunun iҫin büyüdükleri ama geҫinemedikleri ülkerinden ayrılmak zorunda kalarak, kendi hayallerinin peşinde düşmüşlerdir.
Geҫici ayrılık zaman iҫinde kalıcı bir sürece dönüʂmüştür artık. Yatırımlar yapılmış, ҫocuklar büyümüş, hatta torunlar bile olmuştur. Ama güvenli adım atma gerekliliği kendilerince devam etmiştir hep. Zaman iҫinde eriyen ya da aile iҫinde el değiʂtiren yatırımlar, emeklilik yaşında yetmez olmuʂtur örneğin. Aile iҫinde ki dayanışma istenilen düzeyde değildir artık. Sağlık sorunları ile boğuşur olmuşlardır. Tek başlarına düşerek yollara bilinmeze yelken aҫan cesaretli insanlar yalnızlardır artık.
Tüm yaşamları boyunca kendilerinin ve ailelerinin güvenli bir geleceği iҫin emek veren birinci kuşağın yalnız kalmalarında elbette toplumsal, siyasal etkenler ve başka etkenler rol oynamıştır.
Birinci kuşağın hikayesini anlamayan, ya da anlamaya bile ҫalışmayan sonra ki kuşakların, yani bizlerin bu yalnızlıklarında, hiҫ mi sorumluluğu yok acaba?
Masamda işverenim tarafında hediye edilen, yeşil ҫay içmek iҫin ideal bir kupa duruyor. Üzerinde W.E.Deming’den bir alıntı yazılı ”Soru sorulmadan öğrenilmez“.