Değerli okurlar…
Geçen iki milli maça baktığınızda tamamen iki ayrı zihniyet vardı sahada.
İlk maçta ruhsuz korkak olayın ciddiyetini anlamamış görüntüsü veren bir takım, son maçta ise konsantrasyonu yüksek kazanmayı isteyen korkmayan bir takım vardı sahada.
Peki ne değişti Sayın Lucescu 3 günde?
Düşünmediğin Oğuzhan nasıl oldu da senin gözünde kurtarıcın oldu. Antrenmandaki performansını beğendiğin Ozan ile olmayacağını nasıl oldu da anladın.
Aslında sorunun cevabı kolay. Lucescu sahaya oynaması gereken formda futbolcuları doğru yerde oynatmasıdır. Eğer Mehmet Topal’ın yerine (fena oynamamasına rağmen) Ömer Toprak oynasaydı arkadaki dörtlü olması gereken dörtlü olurdu.
Orta sahada Arda’nın yerine de Emre Belözoğlu olsaydı daha iyi olurduk. Çünkü Emre pas yapan dönen topları alabilen defansın arkasına uzun top atabilen güçlü bir futbolcu. Yanında Nuri ve Oğuzhan’ı da düşünürsek ikinci bölgeden üçüncü bölgeye geçişler özellikle kontrataklar daha çabuk ve isabetli olurdu.
İlk maçta 30-35 metrede oynadığımız alanı 25-30 metreye çekebildik. Oyunun büyük bir kısmında topun arkasını geçebildik, dolayısıyla rakip için daha zor oldu kalemizde gelebildi.
Ben Kaan Ayhan ile Çağlar’ı da çok beğendiğimi söyleyebilirim. Böylesine stresli bir maçta yaşlarına rağmen sakin oynadılar tüm takımla beraber ikisini de tebrik ediyorum.
Şimdi adama sorarlar Sayın Lucescu neden Ukrayna karşısında böyle bir takımla çıkmadın.
Bizden daha tecrübelisin, deneyimlisin benimle beraber birçok futbol adamının gördüğünü sen neden görmedin. Hani art niyetli biri olsam Ukrayna’ya kıyak geçtin diyeceğim. Ama buna ihtimal dahi vermiyorum.
Benimkisi de fesatlık vallahi…
Neyse en azından dünkü futboldan ve sonuçtan ümidimiz tamamen bitmedi. İnşallah son iki maçı da üzerimize düşeni yaparız da gerisi gelir diye düşünüyorum. En zor rakibimiz Hırvatlardı. Rehavete kapılırsak İzlanda karşısında vallahi fark yeriz benden söylemesi.
Bir sonraki yazımda buluşmak üzere